සැඟවුන නුවර...

අරුණළු ටික ටික මැකීගෙන එනකොට, ලා හිරු එලිය මාතලේ එලිය කරන්න පටන් අරගෙන...
අපි ඩිපෝව හොයාගෙන ගියේ නාරංගමුවට යන බස් එක මගහැරෙයි කියලා බයේ...

මැදිවිය පසුකර සිටියත් කොන්දොස්තර අය්යා ජේමිස් අය්යා කියලා කියපු රියදුරු ජේමිස් අය්යා එක්ක අපිත් කුලුපග වුනා.
"දෙයියන්ගෙ පිහිටෙන් මහත්තෙලාට දෙක විතර වෙනකොට නාරංගමුවට යන්න පුළුවන් වේවි"
එහෙම කියනකොටම ඔරලෝසුව බලපු දුකා
"අම්මෝ ඒ කියන්නෙ පැය 6ක් විතරනේ එච්චර වෙලා යනවද" කියලා ඇහුවෙ පුදුමයෙන්.

පුදුම නොවෙන්න හේතුවකුත් නෑ. අපි හිතාගෙන හිටියෙ මාතලේ ඉඳන් ටික දුරක් කියලා වුනාට පැය 6ක්ම යන්න තියෙනවනෙ...

"පය ඉක්මන් කරලා නාරංගමුවෙ ඉඳන් ගියොත් බිම් කළුවර වැටෙන්න කලින් යාගන්න පුළුවන්"

ජේමිස් අය්යගෙ කතාව හරි තමා... අපි හරියටම මීමුරේට යනකොට යකාගෙ කලුවර මීමුරේ ගිලගන්න බලාගෙන හිටියා... අපි විතරක් නම් කමකුත් නෑ... ගෑණු ලමයිනුත් ඉන්න හින්ද නවාතැන් ගැටලුව නම් අපිට දැනිල තිබුනෙ...

"විශ්ව විද්‍යාලෙ ලමයි හින්දා බෑ කියන්නත් බෑ.."

ලොකු හාමුදුරුවො බණ මඩුවෙ නවාතැන් දුන්නෙ වැඩි කැමැත්තකින් නම් නෙමෙයි...
උදේ පාන්දරම කඩමණ්ඩියෙන් තේකක් බීලා, මඤ්ඤොක්ක මාලුවයි පොල්සම්බෝලෙකුයි බතුයි කාලා මීමුරේ විස්තර හොයන්න ගත්ත.
මීමුරේ පැත්තකින් හුන්නස්ගිරිය කඳු පංතියෙන්ද තව පැත්තකින් ලකේගලින්ද වටවුනු පවුල් 20ක් ජීවත් වෙන පුංචි ගම්මානයක්. ලඟම නගරය වන හුන්නස්ගිරියට මීමුරේ ඉඳන් කිලෝමීටර 5ක් විතර ඇති... බස් එකක් යන්න පුලුවන් තත්වයේ හරිහමන් පාරක් නැතිවුනාට පාරක් හදලා ජනතා අයිතියටත් පත්කලා කියලා ස්ථම්භ 2ක් නම් ගහලා තිබුනා.. ඇත්තටම බස් එකක් වත් තිබුනනම් කඩේ ආච්චි වගේ හුන්නස්ගිරිය ටවුමවත් ඇහැට දැකලා නැති හැමෝටම අඩුම ගානේ ටවුමටවත් යාගන්න තිබුනා. කඩේ අය්යා නැතිවෙන්න මීමුරේ මිනිස්සු හදිස්සියකට ඉස්පිරිතාලෙකටවත් ගිහින් හමාරයි.

වෑන් එක එල්ෆ් එකක් වුනාට මීමුරේට ඒක ජගුවර් එකකටත් වඩා වටිනවා...

ජීවත්වෙන්නට කියාපු පලාත කියලා හිතුනට මොකද ජංගම දුරකථනය පාළුවට ගිහිල්ලා... යන්තම චතුරට පිංසිද්ද වෙන්න ඇයට ඇමතුමක් ගත්තා... ඇගෙන්ම විස්තර අරගෙන චාරිකාව ඇය නැතුවම එන්න වුනානෙ..!!! වෙන දවසක අපි දෙන්න විතරක් මීමුරේ එනවා කියලා හිතාගෙන මම දුරකථනයේ ඇගේ අංකය ඔබන්න පටන් ගත්තා..