අනේ මහතුනේ පිනට යමක්..

මැහැල්ලකි...

අයැදීය

අනේ මහතුනේ පිනට යමක්..
වැටේද..?

ඉඳහිටවත් මුදලක්

අතරැඳි බඳුනට...

ජසිරි බෝමැඩට යන

මල් දෝතක් පුරවා

සුන්දර දේහමත වැජඹුන

විතරාගය මුසුවූ

දෑත්

දිගුවූයේද...?

ඈ වෙත

කරුණාවෙන්...

ශ්‍රද්ධාව උතුරා යන

කාන්තිමත් දෙනෙත්

බැලුවේද...?

ඈ දෙස

අනුකම්පාවෙන්...

සනාතන දම් තෙපලූ

රත් පැහැ දෙතොල්..

විවරවීද ඈ හට
මෘදුව...

දැන දැනම එය අයැදීය ඈ...

‘අනේ මහතුනේ පිනට යමක්‘

ජීවිතය නම් වේදනාව

ලිපගිනි මෙලවෙන තෙක් දිය සැලියේ සැපයක් නම් කකුළුවා දිය කෙලියේ අවදිව පෙරයම තෙක් දිවි මළුවේ සේපාලික මල අඳුරෙම නැසුනේ අව්වට වැස්සට හුරු මිනිසුන්ගේ දහඩිය ඇයි කන්තෝරුවෙ නැසුනේ කරමත ඇවිලෙන මරගිනි අතරේ පොලවට නුසුලන තව බර වැටුනේ සිල්වත දිදුලන වැලිතල අතරේ පඬුපැහැ කිරි කලයට මුසු කෙරුනේ ගිනි අවි බිඳ යදමින් සිර ඇතුලේ ඇවිලුන ගිනිදැල් කඳුලින් නිමුනේ

රති කෙලිය....

අන්තිම පෙළ යාබද අසුනේ.... රතී වීමට තැත් දරන ඈ ... අසුන යහන කොට.... ඔහු හා රගන විසූක දැක... අනෙක් පස විශාඛාවන් .... අසුනින් නැගිට ගිය සද.... ප්‍රජාපතී තොමෝ ... දුන් ඔවදන් අසා... සිනාසුනි දෙපලම..... අහෝ..... !

කපුටු බෝ...

කිරි කල හතකින් නෑවෙන. වතුර කල වලින් පෝෂනය වන. කවි වලින් ආසිරි ලබන.. ගාථා වලින් ගෞරව ලබන.. බෝහිමියන්ගේ.. රුහිර උරා ප්‍රසූත්‍ර වන. කපුටන් විසින් අනුභව කරන. බෙටි සමග එලියට විසිවන. සැදැහැවත් බෞද්ධයින්ගේ තාප්ප උඩ මුල් අදින.. අති ශ්‍රද්ධාවෙන්.. ගලවා විසිකරන. කපුටු බෝ..

දියත් කුලේ අපි

මොනාද හොයන්න ඕනි