Skip to main content

ඇවිත් පලයන් එක දවසකට...

ආයෙමත් පරණ ඉරම හෙටත් 
පෑව්වාට....
මකර තොරණින් කැන්දගෙන යන්න 
බැරිවුනාට....
එන පාර දිගට 
මල් නොපිපුනාට....
යථාර්තයට බයේ 
ගුලිවෙලා හැංගුනාට...
ඇවිත් පලයන්...
යන්නං කියන්න....
ජීවිත කාලයම මට 
උඹත් එක්ක 
ජීවත් වෙන්න.....

Comments

Unknown said…
පට්ට...
එක තත්පරයකට
දැක්කත් ඇති
කල්පයක්
ජීවත් වෙන්න
~RaසිකyA~ said…
කිසිදාක......,
නොහලන්න කදුලක්
ගෙන මුවට මුකුලක්
හිනැහෙන්න නැවතත්
රැදෙනු තව මොහොතක්...
Jay said…
මේක නම් පට්ට ඇඹා..!!
මට මොකක්වත් හිතා ගන්න බැරි වුණා මේක කියෙව්වම, ඔය වචන ටික ඇරෙන්න.
ඔච්චරටම අව්ලට කවි ලියවෙනවනම්... පරණ ඉරටම පායන්ට ඉඩ දුන්නනම් ඉවරනෙ... ඒත් ඉතින් "එතකොට දියත් කුලේ අපි" තමයි පාළුවට යන්නෙ, මොකද එතකොට "අව්ලට ලියන කවි" නෑනෙ...
පරණ ඉර ම පැයුවාට.... අළුත් මල් හැමතැනම.....!!

වැඩිපුර බලපු..

වැඩ කරන්නෙ නැති.

වැඩ කරන්නෙ නැති, හදන්න සල්ලිත් නැති, නැතිවුනොත් කම්ප්ලේන් යන,  කම්ප්ලේන් ගියොත් සල්ලි නැතිවෙන, සල්ලි නැතිවුනොත් හදන්න බැරිවෙන, මේ කාර් එකේ ඒසී එක. 

ජීවිතය නම් වේදනාව

ලිපගිනි මෙලවෙන තෙක් දිය      සැලියේ සැපයක් නම් කකුළුවා දිය         කෙලියේ අවදිව පෙරයම තෙක් දිවි             මළුවේ සේපාලික මල අඳුරෙම                නැසුනේ අව්වට වැස්සට හුරු               මිනිසුන්ගේ දහඩිය ඇයි කන්තෝරුවෙ         නැසුනේ කරමත ඇවිලෙන මරගිනි              අතරේ පොලවට නුසුලන තව බර          වැටුනේ සිල්වත දිදුලන වැලිතල                 අතරේ පඬුපැහැ කිරි කලයට මුසු         කෙරුනේ ගිනි අවි බිඳ යදමින් සිර                 ඇතුලේ ඇවිලුන ගිනිදැල් කඳුලින්              නිමුනේ

ප්‍රසන්න මධුර සුඛං

  තැබූ තැබූ තැන අවදිවු බර         අවි පිදූ පිදූ තැන පරවුන  මල්          පෙති        පිරූ පිරූ දස පෙරුමන් නැතිවුන ප්‍රසන්න මධුර සුඛං බුරා බුරා නැගෙනා ඒ බොදු         ගිනි වෙලා වෙලා දැවෙනා ඒ ගිනි     කෙලි  දිරූ දිරූ ඒ බෝසත් පිලිරුව වණ්ණෝ සුඛං බලං දෙසූ දෙසූ දම්සක් වී පැමි         ණිලි පිසූ පිසූ දන්සල් වී ඇව            ටිලි ගැලූ ගැලූ  දස සිල්දිය බොරවුන ගිලන පච්චං ඉමං